Патроху мутнее неба, яго абдымаюць ружовыя хмары і неўзабаве сіняй тканіны ужо зусім нябачна. Неба няведае... не. Цяжкая вата надзейна трымае яго і недазваляе нават спытаць.
Раптам хмары выбухаюць- шэпт, словы, безсэнсоўныя прызнаньні ў каханьні, просьбы дараваць...
Яны вострыя, быццам ножыкі, і зямлі баліць, калі яны яе кранаюць.
Памаленьку хмары супакойваюцца і заціхаюць, канчаецца атака ножыкаў; застаюцца толькі лужыны. Чырвоныя. Дзеці пускаюць туды караблі, зробленыя з сшыткаў матэматыкі. Дзеці няведаюць... не. Ім трэба прыгнуцца ля лужыны, каб адпусьціць лодачкі ў іхнае першае і апошняе падарожжа. Трэба толькі подыху ветра, толькі столькі.
Разьбітыя ў чырвоным дажджы дзіцячыя мары.
А месяц глядзіць на гэта ўсё з вышыні. Яго сьлёзы дзіўнага колеру.